Bir şehri tanımak için bazen sadece sokaklarında yürümek yetmez; o şehrin neye sevindiğine, neye ağladığına ve kalbinin hangi tempoda attığına bakmak gerekir. Samsun için bu sorunun cevabı tek bir kelimeyle özetlenir: Samsunspor. Samsunspor, bu topraklar için sadece 90 dakikalık bir futbol müsabakası değil; bir kimlik, bir aidiyet ve en önemlisi bir direniş öyküsüdür. Kurulduğu bugüne kadar, kırmızı-beyaz renkler bu şehrin adeta damarlarındaki kan olmuştur. Atatürklü armasıyla, küllerinden doğmasıyla, asaletli formasıyla, şehrin sevdası olmasıyla... Şehir ile takım arasındaki bağın bu denli kemikleşmesinin ardında, futbol tarihinin en acı trajedilerinden biri de yatar. 20 Ocak 1989... Samsunspor kafilesinin geçirdiği o feci kazada kaybettiğimiz değerlerimiz, bu takımı sadece bir spor kulübü olmaktan çıkarıp bir "aile mirasına" dönüştürmüştür. Samsun halkı, o gün yitirdiği evlatlarını asla unutmamış; kırmızı-beyazın yanına eklenen o vakur "siyah", şehrin kolektif hafızasına kazınmıştır. Bu vefa duygusu, Samsunspor’u bir takımdan ziyade bir kutsal emanet haline getirmiştir. Günümüzde metropollerin kalabalığında kaybolan "kentli olma" bilinci, Samsun’da, Samsunspor söz konusu olduğunda yeniden canlanır. İşçisinden iş insanına, öğrencisinden emeklisine kadar herkesin aynı atkıya sarıldığı, aynı marşı bağırdığı o anlar, Samsunspor aşkının somut örneğidir. Samsunspor başarılı olduğunda şehirde esnafın yüzü güler, başarısız olduğunda ise sokaklara bir sessizlik çöker. Çünkü bu şehirde futbol, sadece sahada oynanan bir oyun değil; masada konuşulan ana konu, evlerdeki başköşedir. Samsunspor, bu şehrin sadece geçmişi değil, çocukların rüyalarını süsleyen geleceğidir. Kırmızı-beyaz bayraklar balkonlardan her sarktığında bilinsin ki; o bayrak sadece bir takımı değil, bir şehrin gururunu, yasını ve umudunu temsil etmektedir. Çünkü Samsun, Samsunspor ile nefes alır.