Hayat, iyilikle kötülüğün sonsuz mücadelesine sahne olan bir yolculuktur. İnsanlık tarihi boyunca daima karanlıkla aydınlığın, nefretle sevginin savaşı sürmüş; her defasında iyiliğin küçük adımlarla da olsa galip geldiğine şahit olmuşuzdur. Çünkü iyilik, doğası gereği sabırlıdır, dirençlidir ve en zor zamanlarda bile umut ışığını yakmayı bilir. Kötülük, anlık kazanımların peşinden koşar. Kırar, döker, zarar verir; ardından geride boşluk ve pişmanlık bırakır. İyilik ise uzun bir yolculuktur. Bir tebessümle başlar, bir el uzatmayla büyür, bir hayatı değiştirecek güce ulaşır. Belki hemen sonuç vermez, ama kök salar, büyür ve zamanla bütün zorlukları aşar. Günümüzde kötülüğün daha gürültülü olduğuna tanık oluyoruz. Sosyal medyada, sokakta, haberlerde şiddet, adaletsizlik ve umutsuzluk haberleri çoğu zaman daha görünür hâlde. Ancak sessiz kahramanları unutmamalıyız. Bir çocuğun eğitim masraflarını üstlenen o isimsiz bağışçıyı, sokaktaki canlara kucak açan gönüllüleri, bir yabancıya sıcacık bir tebessümle moral veren insanları... Onlar, iyiliğin görünmeyen ama en sağlam neferleridir. İyilik, yıkmak yerine inşa etmeyi seçer. Yaraları derinleştirmek yerine sarmayı bilir. Kırılan kalpleri onarmak, kaybolan umutları yeniden yeşertmek için çalışır. İşte bu yüzden, her ne kadar kötülük zaman zaman üstünlük kuruyormuş gibi görünse de, sonunda iyilik kazanır. Çünkü insan kalbinin derinliklerinde sevgi, merhamet ve şefkatin kökleri vardır. Şunu asla unutmamalıyız: İyiliğin kazandığı her küçük zafer, dünyanın daha yaşanılır bir yer olmasına katkı sağlar. Birini dinlemek, bir ihtiyacı fark etmek, affetmek, destek olmak... Bunlar küçük ama etkili adımlardır. Ve unutmayalım, bazen dünyayı değiştirmek bir kişinin dünyasını değiştirmekle başlar. Sonuç olarak, kötülük güçlü gibi görünebilir, ama iyiliğin sabrı, inancı ve etkisi her zaman daha kalıcıdır. Yeter ki biz iyilikten yana olmayı seçelim. Çünkü iyilik kötülüğü yener — bazen bir bakışta, bazen bir kelimede, bazen de sessizce ama daima inatla.