Durup etrafıma bakıyorum. Manşetlerde kan, ekranlarda gözyaşı, sosyal medyada acımasız yorumlar... Her yerden bir ağırlık çöküyor omuzlarıma. Sanki dünya kocaman bir fırtınanın içine hapsolmuş da, bizler bu fırtınanın savurduğu yapraklar gibiyiz. "İnsanlar kötü" diyen sesler yükseliyor. Bir de "Artık kimseye güvenilmez" sesleri. Yüreğimize, kendi kendimize kalın duvarlar örüyoruz. Çünkü ne kadar çok korunursak, o kadar az inciniriz sanıyoruz. Ama öyle değil. İnsanlık bir oyun tahtası değil ki, "O kötü oynadı, ben de kötü oynayayım" diyelim. Dünya, tüm çirkinliklerine rağmen, bir çiçek bahçesi gibi. Evet, kuru otlar, dikenli çalılar var. Ama bir de umutla açan papatyalar, mis kokulu yaseminler var. Birinin attığı taşla, diğerinin uzattığı eli aynı kefeye koyamayız. Birinin kırdığı kalple, diğerinin onaran sözünü unutamayız. Kötülük, bulaşıcı bir hastalık gibi yayılabilir. Ama iyilik de öyle. Belki de bu yüzden, dünya kötüleşiyor diye bizim de kötü olmak zorunda olmadığımızı hatırlamalıyız. Birine gülümsediğimizde, bir yaşlıya yol verdiğimizde, bir çocuğun elini tuttuğumuzda, aslında küçük birer tohum ekiyoruz toprağa. O tohumlar, bizim iyiliklerimizin yeşereceği, başkalarına ilham vereceği küçük mucizelerdir. Yorulduğunuzu biliyorum. Kendinizi çaresiz hissettiğiniz anlar olduğunu da. Ama unutmayın, en karanlık gecenin bile sabahı vardır. Ve o sabah, bizim içimizdeki ışıkla aydınlanır. Varsın dünya biraz kötü olsun. Varsın insanlar bazen kalbimizi kırsın. Biz, kırılan kalpleri onarmayı seçelim. Biz, karanlıkta ışık olmayı seçelim. Ve en önemlisi, yüreğimizdeki o küçük iyilik tohumlarını kurutmayalım. Onlar, bizim insanlığımız. Ve bizi, tüm bu karmaşanın içinde ayakta tutacak olan da, tam olarak bu. İyilik iyidir!